Самаробная парнуха

Самаробная парнуха (парнаграфія) від парнаграфіі, які паказвае чалавека (непрафісіянальнага чалавека, які "дзеіць" без аплаты альбо актор, для якіх здымкі кіно аплоцяць потым пасьля здымкаў, альбо ніколі не аплоцяць, бо гэта робяць за дарма "для душы").
Зараз мноства вытворцаў парнаграфіі падробліваюць свае вырабы пад "самаробную" выторчасьць. Існуе забабон, што самаробную парнаграфію больш глядзяць. Самаробнае порна было названа адзным з самых прыбытковых і даўгавечных жанраў парнаграфіі.

Мінулае

Здымкі (фатаграфіі)

Выдумка фатаграфіі дала магчымасьць здымацца без абмежаваньня голымі самім простым людзям. Продаж фотакартак стала добраю крыніцаю грошай. Невялікія фотакарткі сталі паяўляцца ва ўсіх хатах. Пасьля стварэньня сеціва іх мабыць стала больш. Новыя прылады далі магчымасьць для стварэньня малюнкаў. Яны дазволілі людзям атрымоўваць асабістыя фатаграфіі, а затым падзяліцца малюнкам зь кімсьці амаль імгненна, без неабходнасьці выкарыстаньня дарагой пошты, і гэта прывяло да пастаяннага росту разнастайнасьці й колькасьці матэрыялу. Нават зацьвердзілася думка ў грамадзтве, што ў час сеціва стала больш прыбытковым рабіць і паглядзець самаробнае порна.
Пачынаючы з 1990-х гадоў, парнаграфічныя выявы былі распаўсюджаныя й абменьваліся праз сеціўныя службы. Былі фотакарткі звычайных аголеных людзей, але былі й жорсткія парнаграфічныя фатаграфіі.
Больш прыватныя й лёгка кантраляваныя спосабы абмену фатаграфіямі праз Ягу альбо Гугл, якія маюць доступ да абмежаваным членаў групы.
У апошні час да самаробнай парнаграфіі далучыліся падлеткі й нават дзеці, якія могуць ня ведаць аб наступствах, калі выкарыстоўваюць свае тэлефоны з камэрамі, каб зрабіць відэа й малюнкі, якія затым перасылаюць да сваіх сяброў. Выявы першапачаткова прызначаныя для сумеснага выкарыстаньня паміж парамі зараз могуць быць раскіданыя па ўсім сьвеце й у адкрытым доступе. У выніку ў цяперашні час расьце колькасьць здымкаў выпадковых людзей з выявай непаўналетніх мадэляў, створаных самімі маладымі людзьмі.

Хатняе відэа й відэа

Да зьяўленьня відэакамер і відэакасетаў прыходзілася здымаць сябе з дапамогай кінакамэр, а потым зьнятую стужку трэба было адправіць для праяўленьня. Гэта было дарагім і рызыкоўным, бо лябараторыя апрацоўкі можа паведаміць пра фільм паліцыі ў залежнасьці ад іх мясцовых законаў. Самаробная парнаграфія стала хутка расьці ў 1980-ы год, са зьяўленьня відэакамеры, калі людзі пачалі запісваць свае асабістае (у тым ліку плоцкае) жыцьцё й назіраючы за ім на відэамагнітафоне. Гэтыя хатнія фільмы былі першапачаткова поўнасьцю дармовыя, часта іх аддавалі для продажу пад прылаўкам ў мясцовай краме зь відэа.
У 1991 годзе ў ЗША ўласьнікі крамаў па продажы відэа паведамілі, што ад 20 да 60% відэа пракату й продажу былі самаробныя карціны для дарослых. Самаробнае порна таксама паўплывала на рост знакамітасьці сэкс стужкі, з удзелам такіх зорак, як Памэла Андэрсан, Пэрыс Хілтан і Кім Кардаш’ян. Павелічэньне бясплатных аматарскіх порнастаронак дазволілі хатнія фільмы, якія загружаюць самі людзі, што іх стварылі.

Апавяданьні

Сеціва таксама закранула самадзейныя аўтары, якія пішуць парнаграфічныя апавяданьні. Тэкст напісаць нашмат прасьцей, чым распаўсюджваньне малюнкаў і так з пачатку 1990-х гадоў простыя людзі ўносяць свой уклад у распаўсюджаньне парнаграфіі. Напрыклад, alt.sex.stories. У той час як большасьць камэрцыйных старонак спаганяюць плату за разьмяшчэньне малюнкаў, словаў, некаторыя дазваляюць, як правіла, свабодна выстаўляць на старонцы й фінансуецца за кошт усплываючых вокнаў альбо банэрнай рэклямы. Зьяўленьне аматарскага й уласнай вытворчасьці парнаграфіі прывяло да павелічэньня грамадзянскіх позваў у суд і выяўленых злачынстваў. Так званая «порнапомста» атрымала распаўсюджаньне ў канцы 2000-х гадоў у СМІ праз позвы пакрыўджаных, якія былі супраць разьмяшчэнтньня малюнкаў й відэа зь іх удзелам (альбо былі аголеныя).

Непаўналетнія

Калі відэа ці малюнкі паказваюць людзей, якія зьяўляюцца непаўналетнімі, то расьсьледаваньне праваахоўных органаў можа прывесьці да абвінавачваньні ў дзіцячай парнаграфіі.
Часопісы й відэа з парнаграфіяй і інтэрнэт-парнаграфія ўжо даўно прыбытковае прадпрыемства. Аднак, са зьяўленьнем любіцельскай парнаграфіі, старонкі ў сеціве, заснаваныя на аснове YouTube з "народным зьместам", што напаўняюцца самімі карыстальнікамі старонкі, сталі вельмі папулярнымі. Да студзеня 2008 году для пошуку «порна» і «клубнічкі» зьвярнуліся 8,3 млн чалавек на Yahoo (Да кастрычніка 2017 году пошукі «порна» зьвярнуліся 23 мільёнаў чалавек на Google. Да сакавіка 2017 году пошук «порна» ўчынілі 1420 мільёнаў чалавек на Google). Паколькі зьмест гэтых старонак цалкам бясплатны й досыць высокай якасьці, а таксама таму, што большасьць відэа зьяўляюцца доўгімі па часе замест кароткіх "рэзаў", гэтыя старонкі рэзка скарацілі прыбыткі платных парнаграфічных часопісаў і кінавытворцаў на аснове парнаграфіі. Прыбытак уладальнікаў порнастаронак таксама зьніжаецца ў больш перапоўненым рынку, бо колькасьць старонак пастаянна расьце.

Дзікары

Любадзейства асоб, якія як правіла, складаюцца з членаў такіх субкультур, як готы, панкі, эма або рэйвэры і часта ствараюцца малымі і незалежнымі прадпрыемствамі. Самаробнае порна часта паказвае людзей з пераробкамі цела, такія як наколкі (тату), пракола (пірсінг) або рэзы (шрамы) або часовымі пераробкамі, такія як афарбаваныя валасы. Слова індзейскае порна таксама часам выкарыстоўваецца для назвы такіх кіно.

Няня

Любадзейства з удзелам няняў часта здымаюць у кіно, фатаграфіі і пішацца ў кнігах. Прычынаю таго было тое, што распаўсюджана запрашаць у хату жанчыну (часам маладую) для дапамогі даглядаць дзіцё. Мужчыны выступаюць тут у якасьці пана, які дае рабочыя задачы для свайго работніка-жанчыны. Няня, якая спакушае сваё "дзіця", зьяўляецца адным з распаўсюджаных відаў кіно-любадзейства.

З манахамі, манашкамі

Любадзейнае дзіва з манашкамі, манахамі, сьвятарамі ўключае ў сябе карціны, скульптуры, здымкі, драматычнае мастацтва, музыку і сачыненьні, якія паказваюць дзеі пахатлівыя з удзелам манашак, манахаў і духавенства.
Зараз на Беларусі зьява рэдкая.
Да 1917 года, да прыходу да ўлады бальшавікоў, зьява была распаўсюджаная. Пахатлівыя рас-казы пра распусных ксяндзоў, папоў (іх жонак), манахаў і манашак былі пранікнутыя нянавісьцю да царквы й да ўлады. Бо ў той час царква абараняла ўлады. Часта вобразы пахатлівых царкоўных слуг выкарыстоўвалі "духоўныя ворагі" царквы. Сярод іх бязбожнікі. Імі распаўсюджваліся чуткі:

сьвятар любадзейнічае з прыхаджанкамі свайго прыходу (пры чым замужнімі)

манашкі падманам заманьваюць мужчыну ў манастыр і сілай зьвязваюць яго і любадзейнічаюць зь ім доўгі час

манах кахаецца з жанчынамі, што прыйшлі да сьвятога месца да пакланеньня

хітрыя распусныя жанчыны заманьваюць манаха (або ксяндза) і сілай яго прымушаюць да любадзейства і г.д.

Сёньня больш за ўсё распаўсюджаныя ў СМІ вобразы царкоўнікаў дзецялюбаў, якія любяць выкарыстоўваць дзяцей для сваіх пахатлівых мрояў.